Toen ik er na afloop achter kwam, dat regisseur Darius Marder eerder meeschreef aan Derek Cianfrance’ indrukwekkende The Place Beyond the Pines (Cianfrance trad hier dan weer op als coscenarist én producent), viel er wel wat op z’n logische plek. Sound of Metal – over een metal-/noise-drummer die ineens snel doof wordt en (niet alleen) daarmee moet zien te dealen – greep me namelijk ook zo subtiel naar m’n keel, dat ik zoveel ‘pijnlijkheid’ zat…
Dat Steven Spielberg z’n werk aan Ready Player One onderbrak om ‘even tussendoor’ The Post te maken begrijp ik wel, en zou ik nog beter begrijpen als dit Spielbergs laatste film zou zijn: in Ready Player One komt namelijk vrijwel z’n gehele oeuvre samen, zowel inhoudelijk als thematisch. Dus met een beetje een ‘ouwelullenboodschap’ aan het eind, perfect passend bij Spielbergs leeftijd en z’n welbekende ‘familie-entertainment-bestendigheid’. Maar ook met aardig wat eigen interpretatie-/projectiemogelijkheden, redelijk wat…
Met zo’n titel verwacht je natuurlijk een enorme tranentrekker, maar Me and Earl and the Dying Girl is een stuk grappiger (én beter) dan je vooraf waarschijnlijk verwacht. Nu is al die humor wel nodig om uiteindelijk goed mee te leven met de verschillende karakters, wat van deze American indie een Sundance favorite maakte. Nu heb ik het schijnbaar vergelijkbare, maar veel meer gedramatiseerde The Fault in Our Stars niet gezien, maar in mijn ogen is dit ook…
The Signal is een relaxte trip waarover het leuk napraten is met vrienden, om exact uit te vinden hoe het ‘precies’ in elkaar zit allemaal. Daarin excelleert de film zeker niet, maar als tussendoortje is ie meer dan vermakelijk. Een beetje het alien themed jongere broertje van films als Primer en Pi, terwijl Sound of My Voice de wat meer spirituele grotere zus van deze film is. Leuk puzzelen, alhoewel die puzzel wel ietsjes minder spannend…