Yes, gelukkig is de distributeur zo slim geweest om de releasedatum van deze mooie ‘dramedy‘ naar voren te halen, want één van mijn eerste gedachten bij de start van The Holdovers was: “Wauw, dit lijkt te beginnen als een fijne Kerstfilm!“. En wat bleek: dat bleek het ook te zijn, en zeker niet enkel omdat het verhaal zich afspeelt tijdens het titulaire ‘overblijven’ op privéschool Barton tijdens de Kerstdagen. Vooral vanwege de mooie menselijke boodschap,…
Een must-see voor alle Jim Carrey-fans, een must-see voor iedereen met interesse in ‘extreme method acting‘, een must-see voor iedereen die Carrey’s recente publieke optredens interessant vond, en net zo belangrijk voor mensen die zijn recente optredens juist verontrustend vonden. Persoonlijk voelde ik door deze fantastische documentaire nóg meer affiniteit met Carrey, waar ik sinds Ace Ventura al fan van ben. Maar inmiddels is het vooral z’n spirituele reis – door sommige professionals inderdaad als…
Okay, de vierde film/documentaire die ik in korte tijd zag die zorgt dat 2015 qua muziekfilm/-documentaires dus onvergetelijk aan het worden is. Na grunge-rock (Cobain: Montage of Heck), jazzy pop (Amy) en psychedelische surfmuziek (Love & Mercy) komt regisseur F. Gary – Friday, Be Cool, Law Abiding Citizen – Gray met een film over hiphoplegendes Ice Cube, Dr. Dre, Eazy-E, DJ Yella en MC Ren, oftewel NWA. En ik moet wederom dus toegeven: Straight Outta…
Het feit dat Love & Mercy, een film over het leven van Beach Boys-‘genie’ Brian Wilson, vooral excelleert in de scènes in de opnamestudio, waarin je als kijker langzaam ontdekt welk geweldig nummer hij nu weer zó heeft ‘uitgekleed’ dat hij het met topmuzikanten weer deeltje voor deeltje opbouwt, totdat je ineens hoort welk nummer het is, kan doen vermoeden dat deze film enkel interessant is voor fans van de Beach Boys. Dat is echter…
Als je de filmografieën van de makers nader bestudeerd, dan getuigt het van een goede dosis zelfkennis dat ze gewoon heel strikt de ‘regels’ van de rampenfilm volgen in San Andreas. En dat doen ze eigenlijk zo ‘goed’ dat ik dit misschien wel de beste rampenfilm sinds Independence Day vind. Natuurlijk zet je bij zo’n film alle logica overboord en dien je jezelf over te leveren aan het shock & awe-entertainment, maar juist door het…
12 Years a Slave is zo’n woedendmakende film die keihard onder je huid kruipt en mij als blanke Nederlander het gevoel gaf dat ik me nog altijd moet schamen voor iets wat onze voorouders zo commercieel wisten te maken. Daarnaast is Steve – Hunger, Shame – McQueen als regisseur niet alleen fearless in wat hij onder andere durft te insinueren, maar hij is zó subtiel dat ik me afvraag of Quentin Tarantino na het zien van…
Deze film met een heerlijk foute spoiler in de titel is een beetje Richard Linklaters A Scanner Darkly (niet alleen qua drugservaring, maar ook qua slacker-types uit Linklaters eerdere films) meets kwantummechanica meets spiritualiteit meets Richard Kelly’s Southland Tales, maar dan wel wat ‘kleiner’ uitgevoerd door Don Coscarelli, die mij een jaar of zeven geleden al heerlijk aangenaam verraste met Bubbo Ho-Tep, ook zo’n absurde mix van komedie en horror. En in z’n nieuwste gooit ie daar nog wat…
Ik verschuil me wel vaker achter ’t zinnetje “…één van de lastigere films om te recenseren“, en ik voel ‘m nu ook weer opkomen, ware het niet dat ik drie dagen later nog altijd behoorlijk geïntrigeerd ben door deze nieuwste van David – A Dangerous Method, Videodrome – Cronenberg, en dat is een steeds groter compliment aan ’t worden. Want naast ’t feit dat Cronenberg zeer gedurfd zo’n risicovolle film aflevert, die het publiek zeker…
Tom McCarthy levert met Win Win wederom een mooie film af waarin het leven van gewone (en geloofwaardige ‘echte’) mensen overhoop wordt gehaald door een ongewone gebeurtenis. Dat Win Win mij dan nét niet zo hard raakte als The Station Agent en The Visitor (McCarthy’s eerdere films) is misschien wat jammer, maar toch blijft het een erg fijne film om gezien te hebben. Alleen al voor Paul Giamatti’s gekleurde rol als Mike Flaherty – advocaat, high…
Na het zien van Inside Job maar zeker ook Margin Call wist ik dat ik de TV-film Too Big to Fail ook a.s.a.p. moest zien, en gelukkig was dat gisteravond ’t geval. En ook al is de film vooral een reconstructie van hoe de financiële crisis in 2008 begon en komen er zóveel namen (en bijna evenzoveel bekende acteurs) voorbij dat je het maar moeilijk allemaal bij kunt houden, ik vond ’t geweldig interessant om te zien.…
Ryan Gosling, George Clooney, Philip Seymour Hoffman, Paul Giamatti, Evan Rachel Wood, Marisa Tomei en Jeffrey Wright in één film, dat is natuurlijk sowieso smullen van het acteerwerk. Dat George Clooney kan regisseren was natuurlijk al duidelijk (na Confessions of a Dangerous Mind en Good Night, and Good Luck (ik heb Leatherheads niet gezien)), en hier levert ie ook een gedegen politieke thriller af. Maar ondanks dat de film heerlijk voorbij vloog was ik niet flabbergasted achteraf,…
Afgelopen zondagmiddag had ik behoorlijk zin in een no brainer, en toen leek Ironclad een aardige kandidaat. En ik moet zeggen: qua gevechten en grofheid verraste de film me wel. Daarnaast zie je dat Paul Giamatti zich erg goed heeft vermaakt als de grove King John, die in 1215 een groepje nobele ridders, onder leiding van Brian Cox en James Purefoy, in de pan wilde hakken. Dat lukte hem niet, net zoals het Jonathan English…