Damn, wat een heerlijk rijke, nostalgische film over jeugdige liefde. En ook de naturel, ‘gewone’ en daarmee extra speciale tegenhanger van de potentieel ‘levensvernachelende’ romantiek die je in films als bijvoorbeeld West Side Story ziet. Daarnaast zit deze nieuwste van meester-regisseur Paul Thomas Anderson vol met echt-bestaande karakters en is de film verrassend grappig, fijn losjes – zeker vergeleken met bijvoorbeeld het strakke van Phantom Thread – en een beetje het voorportaal van Andersons Boogie Nights,…
Dat Paul Thomas Anderson iets met machtige en/of machtmisbruikende mannen heeft, dat was na The Master, There Will Be Blood en Magnolia wel al duidelijk. Het duurde echter even voordat ik dat wist te duiden in z’n nieuwste: Phantom Thread. Mede ook omdat ik nogal twijfel over mijn interpretatie van deze film, die behoorlijk afwijkt van die van een paar goede vrienden van me (die het ook niet met elkaar eens waren overigens). Maar misschien…
Inherent Vice lijkt in eerste instantie een wat stonede film noir die nogal volgepropt is met vette scènes, scherpe oneliners, een hele verrassende en aparte voice-over en heel veel wiet. Maar zoals het alle meesterwerken van Paul Thomas Anderson (PTA) betaamt is Inherent Vice vooral een film die maar beter blijft worden, hoe langer hij nasuddert. Dus waar ik eerst dacht dat het vooral een leuke en grappige zijstap was van PTA, kan ik nu…
Eigenlijk ben ik nog helemaal niet in staat om deze recensie te schrijven, want anderhalve dag na het zien van het meesterlijke The Master is de film nog altijd aan het bezinken. Held Paul Thomas Andersons film is er één die zeer veel over laat aan jou als kijker, iets waar het mainstream (Hollywood-) publiek vrijwel zeker geen zin in heeft, want zelf nadenken omdat de film geen duidelijke antwoorden geeft, daar waagt ‘men’ zich in…