Zoals bij de meeste ‘belangrijke’ films (en/of films van interessante regisseurs) ging ik met zo min mogelijk voorkennis deze nieuwste van Guillermo – The Shape of Water, Pan’s Labyrinth – del Toro in. Toen ik na afloop ontdekte dat dit een remake is, vielen er wel een paar dingen iets ‘logischer’ op hun plek (al is 100% logica zeker niet iets wat Del Toro belangrijk vindt, volgens mij). Maar had ik geweten wat het genre…
De ‘Queen of Quirky‘, Miranda – Me and You and Everyone We Know, The Future – July, maakt niet veel films (dit is pas haar derde film in vijftien jaar), maar met Kajillionaire weet ze wederom heftig sociaal drama zó mooi te verpakken, dat het nergens echt zwaar aanvoelt, maar dat je zelf kunt bepalen hoe diep je dat drama in wilt duiken. Aan de oppervlakte een zeer aparte oplichtersfilm, en daaronder dus dat drama,…
Opvallend dat er in één jaar twee films over een van de onbekendere Amerikaanse presidenten van de afgelopen eeuw zijn gemaakt. Van een collega-recensent hoorde ik overigens dat hij de TV-film All the Way, met Bryan – Breaking Bad, Trumbo – Cranston, ook een stuk beter vond dan deze LBJ, met een zwaar-‘gemakeupte’ Woody Harrelson in de titelrol. En dat kan ik me best voorstellen, want ik vond LBJ helaas net zo oninteressant als mijn beeld…
The Shape of Water is een prachtige film(ervaring) die niet alleen technisch gezien erg fijn in elkaar zit, maar Guillermo del Toro’s voor 13 Oscars genomineerde sprookje-voor-volwassenen heeft ook een ontzettend rijkgevuld plot met daaronder een heel mooi klein verhaaltje. Jammer dat de maker schijnbaar openlijk over dat “kleine verhaaltje” praat, wat Nederlands bekendste filmjournalist deed besluiten het een onderwerp te maken tijdens een uitzending van Jinek. Daardoor wist ik dus vooraf al grotendeels waar…
Ik kan nu – als licht Tarantino-criticus – natuurlijk heel ‘krantenkopgeil’ melden dat dit de meest interessante western met Kurt Russell van 2015 is, maar dan overdrijf ik mogelijk wat. Maar toch is Bone Tomahawk wel verrassender dan The Hateful Eight. Dat komt natuurlijk deels doordat ik van een Tarantino-film wel weet wat ik kan verwachten, maar daarmee zou ik S. Craig Zahlers regiedebuut tekort doen. Want waar het eerste deel gewoon een erg goede (maar…
Rustige diepgravende films over onderzoeksjournalistiek worden logischerwijs minder gemaakt, omdat dit soort journalistiek helaas ook langzaam aan het verdwijnen lijkt. Dat het onderwerp, waarnaar de journalisten onderzoek doen, helaas nog lang niet verdwenen is, dat geeft Spotlight niet alleen een enorme urgentie, maar toont ook het belang van gedegen en gebalanceerde journalistiek, iets wat in deze tijd van ‘instant meningen’ onder steeds meer druk komt te staan. Daarbij toont de film op goed subtiele maar…
White House Down is voor een Ronald – 2012, The Day After Tomorrow – Emmerich-film ‘best’ okay, zeker als je vooraf je verwachtingen wat laag instelt, zoals ik deed. Als je me kent weet je wat voor een hekel ik aan Emmerich heb, dus bovenstaande is eigenlijk best wel een compliment. Jammer alleen dat ie in m’n herinnering (ik zag ‘m al een maand geleden) steeds meer samenvloeit met Olympus Has Fallen, wat natuurlijk niet…
Josh Radnor maakt vooral kwetsbare films, als in: films die niet alleen makkelijk af te doen zijn als iets te romcom-achtige American indies, maar ook films waarbij je stemming ’n vrij bepalende factor heeft. Als ’n film als Taxi Driver, The Godfather of Memento (to name just a few) op TV voorbijkomt, dan moet er (bij mij althans) wel iets heel aparts te doen zijn om niet direct helemaal hooked te geraken en de film af…
Om direct maar met de deur in huis te vallen: Jack Reacher is in z’n genre – dat van de actierijke politiethrillers – één van de betere van het jaar. Hij zal niet in mijn lijstje “beste films van ’t jaar” gaan komen, maar met ’n aardig klassieke vertelling, waarbij het hoofdkarakter je aan de hand meeneemt én je vaak net één stap voor is, met ’n geweldige cast in bijrollen, met één van de…
“America is not a country, it’s a business“, bezigt Jackie Cogan (Brad Pitt) ergens in het geweldige Killing Them Softly. Wat de Australische regisseur Andrew – Chopper, The Assassination of Jesse James… – Dominik daarmee bedoelt wordt gedurende de film op vele vlakken en in vele lagen duidelijk. Van ’n zeer directe aanval op The American Dream (zie bovenstaande quote) tot in de prachtige karakterschetsen die de film bevat. Maar daarnaast is Killing Them Softly…
Geproduceerd en mede geschreven door Joss – Buffy the Vampire Slayer, The Avengers – Whedon en geregisseerd door Drew Goddard (schrijver van o.a. Lost én Cloverfield) komt er nu een ‘horrorfilm’ die zo off the map gaat dat je je verwachtingen mogelijk bij moet stellen. Als je van standaard hedendaagse horror houdt: ja, zo’n verhaal zit er ook in. Maar als je alleen dát wilt, dan weet ik niet of je deze film gaat trekken. Het…
Ja, natuurlijk is The Rum Diary een must voor alle fans van Hunter S. Thompson, maar toch wil ik je waarschuwen dat je niet al te hoge verwachtingen moet hebben. Ik heb zeker genoten van zeer veel fijne Hunter-quotes, het kijken naar een film die zich in een tropisch paradijs afspeelt terwijl het buiten shitweer is, een ontzettend fijne love interest en wederom een kijkje in die drug & booze fueled-wereld die je mogelijk kent uit…