Zoals bij de meeste ‘belangrijke’ films (en/of films van interessante regisseurs) ging ik met zo min mogelijk voorkennis deze nieuwste van Guillermo – The Shape of Water, Pan’s Labyrinth – del Toro in. Toen ik na afloop ontdekte dat dit een remake is, vielen er wel een paar dingen iets ‘logischer’ op hun plek (al is 100% logica zeker niet iets wat Del Toro belangrijk vindt, volgens mij). Maar had ik geweten wat het genre…
De reden dat ik deze film van Terrence – The Tree of Life, Days of Heaven – Malick ‘nu pas’ zag, is dat ik niet zo heel veel goede dingen over deze film hoorde. De reden dat de gemiddelde filmkijker niet zoveel goeds over dit kunstproject te melden heeft, is omdat het dus eerder een kunstproject genoemd kan worden, dat ’toevallig’ op film is vastgelegd. Dus als je een regulier plot en herkenbare karakterontwikkelingen verlangt,…
Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot is een overduidelijke en degelijke gemaakte Gus Van Sant-film, over het leven van de rolstoelgebonden en alcoholistische cartoonist John Callahan uit Portland. Met wederom een goede rol van Joaquin Phoenix en een nogal opvallende Jonah Hill, Jack Black die z’n ‘komedie-acteur-die-z’n-echte-acteerkwaliteiten-toont-door-drama-te-doen’-validatie (nog een keer) uitvoert in een bijrolletje, en een ietwat overdreven normaler/lelijker gemaakt Mara-zusje. Het ‘probleem’ dat ik met deze film echter ervoer, was Van Sants…
Als je vooraf weet dat de regisseur van Disneys Pete’s Dragon twee dagen na het afronden van die mega-productie zin had in iets superkleins en persoonlijks, dan denk ik dat je beter de film in gaat dan wanneer je denkt dat dit lekkere geesten-horror is. Een horror is A Ghost Story namelijk totáál niet. En ook al zit het woord “verhaal” in de titel, focus je niet daarop, maar juist op het gevoel dat de maker…
De derde Oscargenomineerde film (voor beste film) die op een opmerkelijk waargebeurd verhaal is gebaseerd – naast Hidden Figures en Hacksaw Ridge – is Lion, over een Indiaas jochie dat verdwaalt en uiteindelijk via een weeshuis terechtkomt bij adoptieouders in Tasmanië, en dan zo’n 20 jaar later (ineens?) op zoek gaat naar z’n achtergebleven familie. Gemaakt door een succesvol commercial-regisseur weet de film alle snaren goed te raken, maar toch begrijp ik het cynisme van…
Trash is een goed gemaakte en best indrukwekkende film over corruptie in Brazilië, en hoe dat vooral de arme bevolking van bijvoorbeeld Rio de Janeiro benadeelt. Stephen Daldry heeft een meeslepend en avontuurlijk drama gemaakt, wat mogelijk wel wat over-gedramatiseerd is, zeker als je ziet hoeveel overheidsinstellingen hun medewerking hebben verleend aan deze film. Is dat schone schijn, of is de mate van corruptie téveel aangezet om het drama ingrijpender te maken? Waarschijnlijk overigens het…
Spike Jonze heeft met Her een film gemaakt die mogelijk eenzelfde ‘status’ als Lost in Translation kan krijgen, en de link met deze film (van Jonze’ ex-vrouw!) gaat verder dan Scarlett Johanssons betrokkenheid bij beide films. Maar Her is vooral ook een film die geweldig gebruik maakt van een nogal apart gegeven, maar juist doordat je dat gegeven wel moet (en zeer waarschijnlijk ook ‘makkelijk’ wilt) accepteren om van deze film te genieten, biedt dat…
Steven Soderberghs schijnbaar laatste film als regisseur (maar zei hij dat niet al vaker?) is er één waarin hij veel van z’n bekende elementen verwerkt, zoals misdaad, seks, yuppies met hun lichtelijk complexe problemen en corruptie. Dat hij vooral inzake dat laatste niet focust op één branche vond ik persoonlijk wat jammer, maar uiteindelijk is Side Effects wel ’n aardig effectieve thriller. Maar wel ’n puzzel die mij toch ietwat tegenviel, als ik er vijf dagen…
Toen ik gisteravond deze Amerikaanse David Fincher-remake van Män som hattar kvinnor (uit 2009) zag, was ik wel wat blij dat m’n geheugen me wel eens in de steek wil laten, want ik herinnerde me gelukkig weinig van die Zweedse film. En nu vraag ik me trouwens ook af of het wel een remake is, of gewoon een ‘eigen’ verfilming van het beroemde Stieg Larsson-boek. But then again: wat maakt het uit? Fincher heeft wederom een ontzettend…
Okay, allereerst: na het zien van de originele A Nightmare on Elm Street uit 1984 (ik zal ‘m gezien hebben toen ik 11 of 12 was) heb ik zeker twee weken heel slecht geslapen, en daardoor tot m’n 23e of zo geen horror meer gekeken, zo fucking scary vond ik het origineel. Ergens voelde ik dus een lichte angst toen ik afgelopen dinsdag voor de sneak hoorde dat de 2010-remake zou gaan draaien. Maar alle…