Zo, zal die ‘SXSW’-melding in de titel vermelden bij elke recensie van films die ik op dat geweldige festival zag dit jaar, want zéker dat dit mijn beleving beïnvloed heeft. Ik zag dit vierde deel in de John Wick-franchise (de delen 2 en 3 heb ik niet gezien, omdat ik niet mega-enthousiast was over het originele eerste deel) namelijk tijdens de officiële (verrassings)wereldpremière in Austin, Texas op 13 maart jongsleden. Een onvergetelijke ervaring, mede omdat…
Mede doordat ik aardig genoot van de eerste drie delen van Ip Man, een biografie-franchise over de voormalig Wing Chun-trainer van Bruce Lee, ging ik vol goede moed ook deze ‘finale’-film in. Juist ook omdat ik m’n reguliere afkeer tegen franchises bij de eerdere delen niet voelde, en omdat vooral Donnie Yen de hoofdrol gewoon erg sober en (ogenschijnlijk) authentiek neerzet. Maar nu dit vierde en laatste deel ineens grotendeels gezet is in San Francisco,…
Met afstand de slechtste film die ik tot nu toe dit jaar gezien heb, en ik hoop (en verwacht) dat ik ook weinig slechters meer zal zien dan dit ogenschijnlijke kinder-filmproject waarin vrijwel elke actiescène in bullet time getoond wordt en alle reeds uitgemolken technieken, bijvoorbeeld alles wat maar in de lucht kan vliegen/zweven in 3D te tonen, tot ver voorbij den treure worden ingezet. En wat is Renny Harlin een luie flikker geworden zeg, om…