Het Ierse WolfWalkers is een ambachtelijke animatie van de bovenste, meesterlijke plank. Geweldig verweven muziek, Keltische tekens/invloeden en thema’s waar de beste films zich aan wagen maken deze animatie voor mij de absolute frontrunner voor de Beste Animatie-Oscar van dit jaar. Maar dus wel meer Studio Ghibli dan Pixar, dus minder ‘perfectly smooth‘, maar uiteindelijk wel een stuk indrukwekkender. Met één bekende (stem)acteur die eens een keer niet dood gaat, maar toch een mooie wedergeboorte…
Zo, die Brandon heeft niet alleen de achternaam van z’n beroemde vader (David – The Fly, A History of Violence – Cronenberg), maar thema’s als identiteit en de fysieke gevolgen van technologie komen in Possessor net zo hard terug als in pa Cronenbergs beste films (denk Dead Ringers en Videodrome). En dan komt Jennifer Jason Leigh – hoofdrolspeler in pa’s ExistenZ – ook nog langs! Maar de stralende sterren van Possessor zijn overduidelijk Andrea – Birdman,…
Gebaseerd op een boek van een schrijver die ook één van de spiritueel-interessantste verhalen van de laatste decennia schreef (The Egg) komt Ridley – Blade Runner, Prometheus – Scott met een verrassend geloofwaardig aanvoelende science-fiction film over een astronaut die na een heftige storm op Mars voor dood wordt achtergelaten door z’n missiegenoten. Wat zich dan ontspint is een beetje Moon meets Gravity met een klein beetje Interstellar, maar dan wel met flink wat relativerende humor.…
Ondanks alle eerste negatieve reacties was ik gisteravond toch aardig benieuwd of ze van het best leuke idee achter Pixels toch nog iets van een leuke film gemaakt zouden hebben, en ik moet eerlijk zeggen: toen ik me over de domheid van het scenario heen gezet had, werd ik mild vermaakt zonder échte irritaties. Natuurlijk geen echt positief begin van m’n recensie, maar het grootste probleem met deze film – naast de (te?) grote willing…
Cinderella in Space (and on a Smidge of Acid…), zo hadden de inmiddels broer en zus Wachowski (Lana heette vroeger Larry) deze visueel geweldige sci-fi camp-epic ook kunnen noemen. Want ondanks zeker ook interessante en goede intenties voelt Jupiter Ascending uiteindelijk toch vooral aan als een nogal onoverzichtelijke potpourri van over-the-top actie, campy bad guys en een absurd incomplete plotlijn, die alle ruimte open laat voor ‘franchisevorming’. Maar met de juiste instelling biedt dit ruimtesprookje…
Tsja, heb je net zo’n poëtische én gruwelijke cultfilm als Valhalla Rising gezien, kijk ik meteen daarna Black Death. Voornamelijk omdat Carice van Houten en Tygo Gernandt meedoen in deze nieuwe van Christopher – Creep, Triangle – Smith. Mogelijk komt het door het net zien van Valhalla Rising, maar wat ik me vooral afvroeg na afloop: waarom is Black Death eigenlijk gemaakt? Er zijn een aantal redenen waarom je een film kunt maken. De mooiste…