Hoe noem je het, als je vooraf weinig zin hebt (ondanks dat je allang weet hoe goed de hoofdpersoon ’tegen’ z’n imago in speelt?), en achteraf de kritiek behoorlijk voelt aanzwellen, terwijl je je gedurende de filmervaring best goed vermaakte? Dit is in elk geval mijn beleving van Heretic, met een wederom zeer fijne Sophie – Companion – Thatcher: een leuke spiri-puzzel die zeker wel interessante thema’s raakt, en daardoor als film voor de meesten…
Als ik vertel waar Companion een best duidelijke hommage aan is, dan verklap ik eigenlijk een plotelement dat de meesten buiten mij waarschijnlijk voorafgaand al wisten. Ik kijk nu de trailer en ja hoor, daarin wordt de twist gewoon direct volledig getoond. Dus okay, hoef ik me dan ook niet in te houden..? Nee, ik ga hier verderop (na een “spoiler alert”) pas dieper op in. Wat ik hier wél al kwijt wil, is dat…
Als je ongeveer 50% van de speelduur van een horrorfilm jezelf afvraagt waarom je jezelf dit aandoet, dan kan dat natuurlijk een enorme dis zijn, maar hier bedoel ik dit grotendeels positief. Juist doordat de fu_&*ng enge horror zo ‘ogendichtknijpend’ was, valt het contrast met het vrij rustige drama in het verhaal nog meer op. En zou alle horror misschien een metafoor voor het wel/niet verwerken van heftig familienieuws zijn, of wilde Stephen King (op wiens…