Mocht je willen weten hoe groot het belang van goede regie voor het maken van film is, dan toont dit vierde deel in de Expendables-franchise exact wat slechte regie kan veroorzaken. Holy F#$@, wat is dit een tenenkrommend slechte film zeg! Ik dacht nog even: “Zouden de makers het expres doen, omdat ze iets camp-achtigs of absurdistisch willen maken?“, maar volgens mij is het bijna onmogelijk om dit bewust te doen. En dan moet je…
Aan de ene kant: het is superknap hoe James Gunn het voor elkaar krijgt om al die verhaallijnen wél bij elkaar te houden. Aan de andere kant: het is veel meer ‘puzzelen’ (kunde) dan ‘creëren’ (kunst), dus films als Guardians of the Galaxy Vol. 3 zijn vooral producten van een industrie, waarin dan af en toe wat pareltjes verborgen blijken. En inderdaad: deze trilogie-afsluiter (!?!) bevat dé ultieme filmfanaatfantasie, wat gekoppeld is aan de essentie…
Wauw hey, verraste dit ‘reboot-vervolg’ mij nou boven verwachting? Ik zat in elk geval heerlijk in deze mega-over-the-top en über-gewelddadige James Gunn-film, waarin hij duidelijk zijn Troma-roots niet vergeet (Gunn debuteerde ooit met Tromeo and Juliet en gunt mentor Lloyd – Horizonica (!!) – Kaufman wederom een cameo). Maar daarnaast voel je ook duidelijk dat deze van de maker van Guardians of the Galaxy is, want de film zit ook vol goed-getimede humor. Yes, puur…
Voor het schrijven van deze recensie heb ik me even ingelezen in die immense hoeveelheid karakters die in het Marvel-universum rondrennen en -vliegen, en alleen daarom al moet je concluderen dat het ontzettend knap is dat regisseur/scenarist James Gunn er een begrijpelijk verhaal van heeft weten te maken. Nu zijn het plot en al die verwijzingen natuurlijk vooral voer voor fanboys, want net als bij het heerlijke eerste deel moet ik eerlijk toegeven dat ik nu…
Creed is zo’n film die op vele manieren volledig uit de bocht zou kunnen vliegen, maar dat totaal niet doet. Natuurlijk de verdienste van de scenaristen en regisseur Ryan – Fruitvale Station – Coogler, geholpen door het voor het grootste deel sterke acteren van Michael B. Jordan, Tessa Thompson én de Oscargenomineerde Sylvester Stallone. En laat ik direct eerlijk zijn: ik vind het niet helemaal juist dat deze film gebruikt wordt in het afkeuren van…
Nadat m’n euforische gevoel na het zien van deze geweldig leuke, interessante en mooie documentaire iets was gaan liggen was m’n eerste ‘krantenkopgeile’ gedachte: “Als er een Nobelprijs voor het loyaal helpen van mensen zou zijn, in goede en slechte tijden, dan zou Shep Gordon die als eerste ontvangen.” Nu is dat mogelijk wel wát overdreven, maar de weg die deze man heeft afgelegd, om uiteindelijk bij een eigenlijk ontzettend simpele maar grootse levensfilosofie uit…
Homefront is zo’n lekker stoere actiethriller die nergens uit de bocht vliegt. De film verrast ook nergens, maar het vrij eenvoudige verhaaltje is gewoon goed uitgevoerd door regisseur Gary – Things to Do in Denver When You’re Dead, Runaway Jury – Fleder, naar een scenario van Sylvester Stallone. En serieuze filmliefhebbers weten natuurlijk allang dat Stallone heel wat meer kan dan wat z’n uiterlijk doet vermoeden, waarmee Homefront in z’n genre gewoon een goed gelukte…
De eerste keer dat je Stallone en Schwarzenegger écht samen een film ziet dragen zal bij jou mogelijk ook flink wat nostalgische gevoelens oproepen, zeker als je boven de 30 bent en hun heerlijk foute 80’ies actiefilms kent. Want ergens is dit een vrij straightforward hommage aan de films waar ze ooit bekend mee werden, zij het dat de makers wel rekening hebben gehouden met hun leeftijd en het echte knokken wat beperkt blijft. Maar…
“Sylvester Stallone in een film van Walter Hill.” Die zin had in de jaren 80 de bioscopen waarschijnlijk volledig vol doen stromen. Gisteren, in de vrij kleine Pathé-zaal waar ik op de première-avond zat, waren niet meer dan 40 voornamelijk mannen aanwezig. En ondanks dat Bullet to the Head precies die wannabe-80’ies actiefilm is die ik verwachtte en er door anderen wel veel meer werd gelachen om de nogal stoere oneliners van Sly, daar voelde ik…
Waar ik in deel 1 nog heerlijk makkelijk mee kon gaan in het gruwelijke geweld, de ontzettend foute oneliners en die 80-ies actiefilm-nostalgie, daar had ik daar bij deel 2 wel aardig wat moeite mee. Natuurlijk is het weer goed genieten van alle testosteronscènes, maar The Expendables 2 bevat ’n stuk minder zelfspot dan het eerste deel, of mogelijk voelt dat zo omdat het een herhaling van de zelfspot uit het eerste deel was en…
Sow, wat een heerlijke testosteron-knaller was dát…! The Expendables heeft alles wat je nodig hebt voor een stoere-mannen-film: bloed, geweld, stoere kerels, twee behoorlijk mooie vrouwen, spierballen, gruwelijke geweren, messen, zweet en zelfs een traan. Die traan kwam niet van mij, maar werd op de juiste plaats in de film getoond, waarmee regisseur en co-schrijver Sylvester Stallone laat zien dat een actiefilm gewoon beter werkt als je de moraal duidelijk toont. Hoe onsubtiel ook… ;)…