Voordat ik de bioscoop betrad, hoorde ik nog hoe een mede-bezoeker “succes” (of “sterkte”) werd gewenst door iemand die Joker: Folie à Deux al eerder had gezien. Dat bevestigde de negatieve audioflitsen die ik eerder die dag op de radio voorbij hoorde komen, en zorgden dus voor aardig ‘ingetogen verwachtingen’ bij dit vervolg op die megavette (maar verhaaltechnisch ook best weer vergeten) Joker-film uit 2019. Maar wat bleek: ik zat vrij snel redelijk diep ‘in’…
Het is lang geleden dat ik zó onder de indruk was van een film, en nog langer geleden dat ik wilde dat de film zou stoppen, zodat ik met m’n applaus kon beginnen..! Wat een ontzettend goede film is Joker zeg, met een megalomaan-goede Joaquin Phoenix (die weer bewijst één van de heersende acteerkoningen te zijn), maar vooral een film die me dingen liet voelen waarvan ik niet zeker was of ik die wel ‘mocht’…
Ik las een mooie oneliner over deze film, die ook best aardig mijn kritiek samenvat: “War Dogs barks, but doesn’t bite.” Ik vermaakte me namelijk best wel met deze film, waarvan ik de trailer gelukkig niet serieus gezien had (ik verwachtte dus geen komedie “van de maker van The Hangover-trilogie“, zoals een teleurgestelde vrouw naast me dat wel deed). Ik was ook aangenaam verrast dat in de eerste alinea van het script al de megascherpe en gruwelijk…
Voorafgaand aan het zien van dit derde en laatste deel van deze franchise had ik vooral negatieve dingen gehoord, maar kreeg hierdoor wel de hoop dat er mogelijk iets ‘meer’, scherpers of serieuzers in zou zitten. Dat was vrijwel volledig niet het geval helaas, en The Hangover Part III lijkt niet alleen wat korter, maar bevat ook flink wat minder humor. Ook het spektakel voelt allemaal wat minder en wat ongeïnspireerd aan, wat een gevolg…
Ik weet niet wie er meer verbaasd is, jij of ik, maar ik heb afgelopen donderdagavond KEIHARD gelachen om Project X, een film die iedereen die z’n verantwoordelijkheidsgevoel niet los kan laten tegen de borst zal stuiten. Want wát een decadentie, wát een verloedering, wát een goddeloosheid, maar ook: WÁT EEN FEEST..!!! Nee: laat die zorgen los dat een film als Project X een generatie zal verknallen, want dat vonden mijn ouders ook van films…
Okay, allereerst: Due Date is niet de 2010-versie van The Hangover, ook al speelt Zach Galifianakis weer een soortgelijke rol in een film van dezelfde regisseur (Todd Phillips). Waar ik bij The Hangover vrijwel continu aan het lachen was, deed ik dat bij Due Date waarschijnlijk nét tien keer gedurende de hele film. Wel een paar keer keihard, dat dan weer wel… In Due Date moet Robert Downey Jr. zo snel mogelijk vanuit Atlanta naar…