Damn, wat een heerlijk rijke, nostalgische film over jeugdige liefde. En ook de naturel, ‘gewone’ en daarmee extra speciale tegenhanger van de potentieel ‘levensvernachelende’ romantiek die je in films als bijvoorbeeld West Side Story ziet. Daarnaast zit deze nieuwste van meester-regisseur Paul Thomas Anderson vol met echt-bestaande karakters en is de film verrassend grappig, fijn losjes – zeker vergeleken met bijvoorbeeld het strakke van Phantom Thread – en een beetje het voorportaal van Andersons Boogie Nights,…
The Dead Don’t Die is een sterk zelfbewust knipogende zombie-komedie van meesterregisseur Jim – Only Lovers Left Alive, Broken Flowers, Down by Law – Jarmush, met een paar zulke ‘in your face‘-boodschappen, dat die overduidelijkheid mij wat weifelend/achterdochtig maakt. Want wil hij nou ‘meer’, of wilde hij enkel de ultieme ‘knipoogfilm’ maken, wars van alle conventies over heldendom e.d.? Overigens kan The Dead Don’t Die ook de geschiedenis in gaan als de film waarin held…
Misschien wel de mooiste reactie die ik online op deze nieuwe Coen-broers Netflix-film zag: “Echt zo’n film die van mij wel dagen had mogen duren.” Een gigantisch compliment voor bijvoorbeeld de sfeer die deze filmmakende broers weten neer te zetten, maar ik verwacht dat het ook te maken heeft met de vrijheid die ze jou bieden om heerlijk wat te projecteren/interpreteren, waardoor je best wel wat persoonlijke zaken ‘op’ deze film kunt plakken. En dat…
Wat ’n heerlijke film is Seven Psychopaths! Althans: dat vind ik. Als ‘broodschrijver’ denk ik namelijk dat deze film voor niet-schrijvers wel eens wat ‘verwarrend’, too much of overdreven hip zal zijn. Denk Adaptation meets Slipstream, maar dan nog ’n stuk ‘zelfbewuster’. Op IMDb variëren de reacties van “Best screenplay ever” tot “Worst film of the year“, en ook al zou ik me eerder aan willen sluiten bij die eerste quote, dat is ook zwaar…
Charles Bukowski is de meest persoonlijke, authentieke en eerlijke schrijver waar ik ooit iets van gelezen heb. Zijn boeken en gedichten geven je direct toegang tot z’n ziel, omdat hij geen zin, tijd en/of energie had om het leven waar hij over vertelde met metaforen aan te kleden. Maar als je zo goed en direct het leven kunt beschrijven, dan heb je die omwegen ook helemaal niet nodig. Gisteravond zag ik eindelijk de documentaire Bukowski:…
Nadat ik in de afgelopen vijf jaar Allen Ginsbergs Howl en Jack Kerouacs On the Road gelezen heb, was het gisteren dan ook hoog tijd om meer te ‘leren’ over William S. Burroughs, schrijver van Naked Lunch, dat derde Beat Generation-definiërende boek. En nog compleet afgezien van de kwaliteit van de documentaire (die overigens ook erg hoog is), vond ik het in elk geval een gruwelijk interessánte documentaire. Een must voor iedereen die meer over…
Natuurlijk is The Imaginarium of Doctor Parnassus vooral de laatste film van Heath Ledger; hij stierf tijdens de productie van deze film. Maar het is ook de nieuwste van Terry Gilliam, dus als er iemand een creatieve manier kan verzinnen om met zo’n verlies in een film om te gaan, dan is hij het wel. En ik moet zeggen: dat is ook zeker wel gelukt. Maar toch vind ik het erg jammer dat ik me…