Weet je; mogelijk had ik deze met m’n 18-jarige neefje moeten kijken, om te zien hoe vet hij zo’n 90’ies-style adrenaline fueled actiefilm vindt. Een leeftijd waarop de mega-standaard-formule die deze film volgt niet is ingesleten in je filmbrein, zodat je tijdens de film mogelijk niet meewarig glimlacht als de volgende actie van welk personage dan ook voorspelbaarder blijkt dan de vele tornado’s in de film. Al wordt die overall cheesiness voor een best groot…
Waar ik bij Lars von Triers Melancholia volledig mee kon gaan in hoe hij een depressie bijna letterlijk in film wist te vangen, had ik dat bij She Dies Tomorrows existentiële angst eigenlijk niet. Deels mogelijk doordat ik te moe was (viel aan het eind bijna in slaap), want ik vond het zeker intrigerend allemaal, maar waar ik een depressie zelf ervaren heb, kan ik me niet herinneren ooit écht gevoeld/-dacht te hebben dat ik…