The Dead Don’t Hurt is een prachtig geschoten maar ook heeeeeeeeeeeeeeeeeel rustig western-drama van dichter Viggo Mortensen, bij het grote publiek natuurlijk beter bekend als acteur (uit onder andere Eastern Promises, Green Book en Lord of the Rings, to name a few). Maar ik noem hem hier vooral dichter, omdat dit wel een erg poëtische én archetypische film is, waarin goed en kwaad zo heerlijk zwart-wit gezet kunnen worden, en je dus lekker mee wilt…
Yes..!! Naast waarschijnlijk de meest f*(&ed-up film van het jaar – “Schrijf daar maar eens een recensie over!” werd me direct na afloop met licht sarcastische en/of meelijdende toon medegedeeld – is David Cronenbergs Crimes of the Future filosofisch-spiritueel gezien óók ontzettend interessant. De film gaat namelijk ook over ‘existentiële acceptatie’, waarop de 79-jarige filmmaker-filosoof een visie heeft waarmee ik het geweldig vind om ‘mee’ te gaan. En dat maakt Crimes of the Future –…
Dat Mahershala Ali en Viggo Mortensen tot de absolute top van hun vakgebied behoren heeft niet echt nieuwswaarde. Dat racisme nog altijd welig tierde in de jaren 60 van de vorige eeuw in Amerika heeft evenmin nul nieuwswaarde natuurlijk. Dat een muzikant met de naam Dr. Don Shirley daar eigenhandig een statement in wilde maken door als zwarte concertpianist een tour door de zuidelijke staten te gaan maken, dat was voor mij wel redelijk nieuw.…
Toen iemand direct na afloop vroeg hoe de film was appte ik “Denk een beetje Into the Wild meets Little Miss Sunshine meets The Kings of Summer, maar dan zonder een climactisch einde dat je achterlaat met een brok in je keel…“. En direct voelde ik dat ik dus toch op een nogal conventioneel einde had gehoopt, terwijl de film nu eigenlijk een einde heeft dat misschien wel perfect past. Zeker ook om mensen, die niet…
Viggo Mortensen toont in dit rustige maar behoorlijk ‘rijke’ Loin des hommes, over een Westerse onderwijzer die in het Algerije van 1954 (aan het begin van de onafhankelijkheidsstrijd) een Algerijnse moordenaar naar de rechtbank moet brengen, wederom wat voor geweldenaar hij is. Buiten het feit dat hij vrij moeiteloos zowel Frans, Arabisch en Spaans spreekt, heeft ie eigenlijk maar weinig woorden nodig om z’n menselijkheid te tonen. Dat levert een zeer subtiel genuanceerde en western-achtige…
Beetje een aparte film, zeker als je ‘m in de sneak preview van een mainstream bioscoop ziet. Maar helaas was dit regiedebuut van de schrijver van het geweldige Drive uiteindelijk nogal teleurstellend. Deels vanwege de mogelijk hoge verwachtingen na Drive (ik wist vooraf niet dat hij ook de scenario’s van best slechte films heeft geschreven) en deels vanwege de wel degelijk aardig opgezette sfeer en spanning, maar nadat één scène tegen het eind m’n ogen…
Beroering alom, toen bekend werd dat Jack Kerouacs generatie-definiërende boek On the Road verfilmd zou gaan worden. Ik las het boek zo’n vijf, zes jaar geleden, en ik was ook zeker wat huiverig. M’n nieuwsgierigheid en liefde voor film ‘won’ echter makkelijk, dus gisteravond zag ik ‘m. En ik begrijp nu ook hoe lastig het is om de film niet continu te vergelijken met ’t boek, want wat ik zeker merkte was dat ik me…
De eerste film die ik afgelopen zondag op het PAC-festival zag was A Dangerous Method, de nieuwe van David – The Fly, Eastern Promises – Cronenberg. En ik moet direct zeggen dat ik ‘m geweldig vond, zeker omdat ik erg veel affiniteit bleek te hebben met zowel Freuds als Jungs theorieën over onze psyche. De film vertelt namelijk het waargebeurde verhaal over de vriendschap en rivaliteit tussen Carl Gustav Jung en Sigmund Freud aan het…
Nou, voor alle mensen die depressief werden van onze wereld na het zien van de ‘mooie’ wereld in Avatar is er nu de perfecte tegenhanger: The Road. Nom de dieu, wat een indrukwekkend depressieve film was dát. En ik moet eerlijk toegeven: toen ik de bioscoop verliet was ik erg blij met onze wereld, wat negatievelingen me ook wijs proberen te maken… Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel in The Road. Alhoewel: in…