Woody Allen maakt al vijftig jaar films, waarvan de laatste 30 jaar elk jaar één. Wonder Wheel is Woody Allens 2017-film en is zeker niet z’n beste, maar ook lang niet zijn minste. Gezet in het hoopvolle naoorlogse Coney Island, contrasterend gevuld met klassiek (en al dan niet terecht) zeurende Woody-karakters, vertelt Wonder Wheel wederom een verhaal over verloren dromen, al dan niet ijdele ‘liefdeshoop’ en het trachten te ontsnappen aan je situatie; hoe onbewust…
Wat me het meest opviel bij deze nieuwe van Woody Allen zijn de prachtige gestileerde shots van meester-cameraman Vittorio – Last Tango in Paris, Apocalypse Now – Storaro. Daarnaast straalt Blake Lively als een malle, is Steve Carrell openhartig levendig, acteert Kirsten Stewart functioneel overduidelijk en waagt Jesse Eisenberg zich aan de ‘verplichte’ Allen-rol in een versie die Allen zelf nooit kon spelen. En ondanks dat dit weer een welbekende ‘slice-of-tragic-life‘ van Allen is, begréép ik meer wat Allens…
Met Blue Jasmine keert Woody Allen terug op Amerikaanse bodem en levert vooral een podium voor Cate Blanchett om op te excelleren. Daarnaast voel ik echter wel wat ambivalentie, want aan de ene kant heb ik best wat aan te merken op de film, terwijl mijn bewondering voor wat Allen in deze film doet niet enkel te zien is in Blanchetts prestatie (zij kan natuurlijk teren op een geweldig talent), maar vooral in wat hij…
Sinds het zien van Woody Allen: A Documentary ben ik nóg meer fan van hem geworden, maar weet ik ook dat hij zelf het meest kritisch is op z’n werk. Hij maakt met grote regelmaat films (al zo’n 41 jaar elk jaar één film), en hoopt door die kwantiteit dat er ooit één meesterwerk tussen zal zitten. Natuurlijk heeft hij die al ’n paar gemaakt, en ook al is To Rome with Love geen meesterwerk…
Als steeds groter wordende fan van Woody Allen stoorde het me eigenlijk niet dat de grootste kritiek op de ‘hardest working auteur in cinema‘ in deze documentaire van Allen zelf komt. Eén van de redenen dat Allen documentairemaker Robert B. Weide toestemming gaf om deze openhartige documentaire te maken was z’n respectvolle behandeling van Lenny Bruce in het geweldige Lenny Bruce: Swear to tell the Truth, die ik toevallig ’n paar weken geleden zag. En daardoor…
Ik weet niet of ik het Woody Allens beste film van de laatste tien jaar durf te noemen, maar Midnight in Paris is zeker de meest vermakelijke. Daarnaast was het een verfrissende keuze om Owen Wilson de token Woody-rol te laten spelen. Want als Allen niet zelf (één van) de hoofdrol(len) in z’n film speelt, dan laat hij een andere acteur zijn rol spelen. Eerder deden o.a. Larry David (Whatever Works) en Josh Brolin (You…
Toen deze film 14 jaar geleden uit kwam, waren de kritieken behoorlijk vernietigend. Er werden woorden als vulgair, goddeloos, egoïstisch, onsmakelijk en wanhopig gebruikt om Deconstructing Harry te beschrijven. Ten eerste is het grappig dat Woody Allen (die hier verschijnt als schrijver Harry Block (met “writer’s block” ;)) deze woorden zelf vaak genoeg gebruikt om zichzelf (of karakters die hij zelf speelt) te bekritiseren. Daarnaast lijkt het alsof velen teleurgesteld waren in Allen, omdat hun…
Ja, na tien seconden in deze nieuwe Woody Allen wist ik het al: ik ben blij dat hij elk jaar een film maakt… De sfeer wordt natuurlijk al gezet door het lettertype van de begincredits, maar ook door de manier waarop de karakter geïntroduceerd worden. En als dan de ‘narrator’ ook nog een zin van uit Shakespeares Macbeth aanhaalt: “Life is … full of sound and fury, signifying nothing.“, dan weet je dat je weer…
“No true film fan will want to miss the comic mind-meld of Woody and Larry“, aldus de cover van de Amerikaanse DVD-hoes van Whatever Works, inderdaad: de nieuwe van Woody Allen. Hoe anders is het in Nederland, waar je mensen juist NIET moet vertellen dat het een film van Woody is, want dan willen de meesten ‘m al niet zien? En wat een zonde zou dat (wederom, if you ask me) in dit geval zijn……