Gelukkig zag ik Birdman: or (The Unexpected Virtue of Ignorance) pas in 2015, anders was m’n keuze voor beste film van 2014 nóg lastiger geweest, want wat een geweldige, prachtige, technisch imponerende, scherpe en intrigerende film is Alejandro Iñárritu’s laatste zeg. Over de verraderlijkheid van het ego, de illusies en maskers die we allen nodig lijken te hebben, over faustiaanse keuzes en zoveel meer. Birdman is terecht genomineerd voor maar liefst negen Oscars en zó…
Voorafgaand aan het zien van dit derde en laatste deel van deze franchise had ik vooral negatieve dingen gehoord, maar kreeg hierdoor wel de hoop dat er mogelijk iets ‘meer’, scherpers of serieuzers in zou zitten. Dat was vrijwel volledig niet het geval helaas, en The Hangover Part III lijkt niet alleen wat korter, maar bevat ook flink wat minder humor. Ook het spektakel voelt allemaal wat minder en wat ongeïnspireerd aan, wat een gevolg…
Waarschijnlijk is The Campaign regisseur Jay Roach’ humoristische uitlaatklep voor het maken van wel degelijk serieuze politieke films. Want waar The Campaign veel meer met heerlijk lompe Will Ferrell-humor dan met serieuze politiek te maken heeft, daar won zijn Game Change (over de aanstelling van Sarah Palin als running mate van John Cain bij de verkiezingen van vier jaar geleden) onlangs nog vier Emmy’s, waaronder die voor beste regie en beste TV-film/miniserie. Wat lijkt het me…
Doordat ’t een spinoff is van een franchise, die ook nog eens gruwelijk leuk begon maar erg snel afgleed, had ik helemaal geen zin om deze film in de bioscoop te kijken. En die instelling heeft er zeker voor gezorgd dat ik harder heb genoten dan ik verwachtte toen ik ‘m afgelopen zaterdag op Blu-ray zag. Ook al zag ik ‘m dus gewoon in good old 2D, de combinatie van fun, actie, schattigheid en avontuur zorgt er…
Aangeraden door een vriendin die vertelde wel zes keer te hebben gehuild bij een film met in een grote bijrol Zach – The Hangover, Between Two Ferns – Galifianakis (ja, in één keer goed ;)), gemaakt door het regieduo achter het pijnlijke maar mooie Half Nelson, maar eigenlijk toch ook wel een beetje een grappig verhaal, zoals de titel doet vermoeden. En ja: ik vond het een zeer fijne en aangename ‘American indie’ over een…
Okay: met een kater/gaar hoofd is The Hangover Part II zeker vermakelijk. Ik heb harder gelachen om de film dan om de trailer (die ik ook niet echt grappig vond), maar wat ik eigenlijk vooral moet zeggen: verwacht niks, dan is ie vermakelijk. Wees kritisch en je geniet niet echt. Deel 2 is namelijk eerder een remake dan een vervolg. Niet opmerkelijk dat regisseur Todd Phillips voorafgaand aan de release van deze film al opmerkte…
Okay, allereerst: Due Date is niet de 2010-versie van The Hangover, ook al speelt Zach Galifianakis weer een soortgelijke rol in een film van dezelfde regisseur (Todd Phillips). Waar ik bij The Hangover vrijwel continu aan het lachen was, deed ik dat bij Due Date waarschijnlijk nét tien keer gedurende de hele film. Wel een paar keer keihard, dat dan weer wel… In Due Date moet Robert Downey Jr. zo snel mogelijk vanuit Atlanta naar…
Inderdaad: Dinner for Schmucks was een film waarbij ik in het eerste half uur echt meerdere malen zo’n “heb ik niks nuttigers te doen nu?“-gevoel kreeg. Ondanks de aanwezigheid van zoveel talent is het echt een volkomen mislukte remake van het Franse Le Diner de Cons, die ik wél graag had gezien… In Dinner for Schmucks speelt Paul Rudd een ambitieuze Wall Street-analist die voor een promotie indruk moet maken op z’n baas door op…
Dat deze film pas twee jaar na z’n officiële release in NL op DVD wordt uitgebracht komt waarschijnlijk door de ‘quirkiness’ van het verhaal, want hoe ‘verkoop’ je een film over een 28-jarige alleenstaande matrassenverkoper met een 80-jarige vader die graag paddo’s met hem consumeert, terwijl hij zelf al vanaf z’n 8e een Chinese baby wil adopteren en er dan ook nog ineens een gruwelijk fijne Zooey Deschanel in slaap valt op een 14.000-dollar matras…
Diablo Cody bewees met Jennifer’s Body natuurlijk al dat niet zij maar regisseur Jason Reitman grotendeels verantwoordelijk was voor ’t succes van Juno. Nu toont Reitman Jr. met Up in the Air dat hij na drie films al met recht kan zeggen dat hij een betere filmmaker is dan z’n vader. En wat zal die trots zijn… Als je het mij vraagt dan zijn de films die de schrijf-awards winnen vaak betere films dan de…