Met een titel die je op meerdere niveaus uit kunt leggen en een aantal scènes die ‘enger’ aanvoelden dan ze waren, is deze Oscargenomineerde documentaire niet alleen enorm therapeutisch (voor zeker twee van de drie hoofdkarakters), maar ook zó indrukwekkend, dat ik aan het eind ongeveer hetzelfde gevoel had als bij het einde van Richard Linklaters Boyhood: ik voelde bijna ‘vaderlijke’ beschermgevoelens voor de drie hoofdkarakters. Minding the Gap wegzetten als ‘skateboard-docu’ doet dit meesterwerk…
eerlijke, onafhankelijke en makkelijk leesbare filmrecensies…